تردد عابرین پیاده و اسیب پذیری رفوژها(مطالعه موردی شهر اصفهان)5ص
اهمیت فضای سبز و تاثیر ان بر روی انسان 8ص
جایگاه اقتصادی فضای سبز درمدیریت شهری 19 ص
فضای سبز شهری و پارک 8ص
اصولا موضوع طراحی محیط زیست در مجموعه مباحث شهری عمدتا معطوف به فضاهای سبز شهری می‌شود. از دیدگاه شهرسازی، فضای سبز شهری عبارت است از بخشی از سیمای شهر که از انواع گیاهان تشکیل یافته است در صورتی که اگر به فضاهای آزاد شهری که متضاد فضاهای انسان ساخت یا ساخت فیزیکی شهر هستند بپردازیم، در این صورت فضاهای بالقوه برای توسعه فضای سبز شهری نیز مطرح می‌شوند.
از دیدگاه زیست محیطی، فضای سبز شهری عبارت است از فضایی نسبتا وسیع، متشکل از گیاهان، با ساختی شبه جنگلی و برخوردار از بازدهی زیست محیطی، اکولوژیک معین و درخور شرایط زیست محیطی حاکم بر شهر. آخرین دسته‌بندی ارایه شده برای فضاهای باز شهری عبارت است از پارک‌های شهری، کمربندهای سبز، باغات، گردشگاه‌ها، پارک‌های جنگلی و باغ‌های گیاه‌شناسی، پارک‌های شهری خود به مقیاس‌های زیر دسته‌بندی می‌شوند: مقیاس همسایگی، محله‌ای، ناحیه‌ای، منطقه، حوزه، شهر و آن چه پارک خطی یا بولوارها محسوب می‌شوند.
با توجه به تقسیم‌بندی فوق، استانداردهایی نیز برای مساحت پارک‌ها، فواصل پارک‌ها و دسترسی‌ها در ارتباط با جمیعت نواحی، سرانه فضای سبز شهری و اطلاعات توصیفی دیگر معین شده است. تاکید بر عوارض گوناگون در قالب لایه‌های طبقه‌بندی شده و اهمیت به ضوابط زیست محیطی و حداکثر بهره‌گیری از امکانات منطقه و بررسی و تحلیل محدودیت‌ها، از مشخصه‌های بارز این نوشتار است.
مفهوم سرانه فضای سبز شهری
روش پیشنهادی برای تعیین سرانه فضای سبز، عمدتا به منظور تعیین سرانه فضاهای سبز خاص گذران اوقات فراغت، یعنی پارک‌ها و گردشگاه‌های سبز شهری، طراحی شده است و سایر فضاهای سبز عمومی مانند فضای سبز میدان‌ها، شبکه راه‌ها، لچکی‌ها و جز اینها را در برنمی‌گیرد؛ زیرا در یک محیط شهری هر یک از عناصر سبز باید متناسب با عملکردی که بر عهده گرفته‌اند، ارزیابی شوند.
برای مثال، هر چند ممکن است فضای سبز متعلق به شبکه راه‌ها آثار اکولوژیکی زیست محیطی داشته باشد، ولی عملکرد اصلی آن با شبکه و جریان ترافیک ارتباط می‌یابد و از همین لحاظ سایر اثرات آن از اهمیت کمتری برخوردار است. بنابراین، برای عناصر سبز شهری نیز همانند سایر کاربری‌های شهری باید هویت مستقلی در نظر گرفت.
روش پیشنهادی برای محاسبه سرانه فضای سبز
برای محاسبه فضای سبز درون شهری برای شهرهای ایران چهار پارامتر زیر استفاده شده است:
1. متوسط مساحت مورد نیاز برای رشد سالم یک درخت
2. ویژگی‌های اقلیم محلی
3. کیفیت محیط زیست
4. تراکم نفر یا اتاق در واحدهای مسکونی
طبق نظر الکساندر (1986)، حد مطلوب احداث پارک‌ها محلی از محل سکونت می‌بایست زمانی را حول 3 دقیقه به خود اختصاص دهد. وی معتقد است که زمان 3 دقیقه مدت مطلوبی است که هر کدام از ساکنان منزل برای دستیابی به پارک و مرتفع ساختن نیاز تفریحی خویش طی می‌کنند. در تهران، نظر الکساندر با توجه به بافت فرهنگی، مسائل اقتصادی، نوع شهرسازی و مسائل تراکم‌های مسکونی در شهر، دور از ذهن و غیر عملی است. ولی با توجه به مراجع مختلف، نظر کارشناسان و اساتید و آخرین آمار و استانداردهای شهری تهیه شده رقم 800 متر به عنوان شعاع عملکرد هر پارک محله‌ای در نظر گرفته شده است؛ مسافتی که با توجه به نظرسنجی‌های مختلف نسبتا برای ساکنان تهران حد مطلوب برای دسترسی به پارک‌های محله‌ای و رفع تقاضای تفرجی آنان محسوب می‌شود.
فضای سبز