استفاده از تنفس سنجی مدار باز جهت اندازه گیری مصرف انرژی مستلزم این بوده که شخص به یک حالت پایدار برسد، زیرا vco2 و vo2 صرفاً بیانگر استفاده جزء اصلی مورد عمل در طول این دوره زمانی می باشد. طی تمرین حالت پایا، vco2 معمولاً کمتر از vo2 بوده بنابراین RER همیشه می باشد با وجود این، هر نوع فعالیتی که میزان قابل توجهی اسید لاکتیک (H+) تولید کنید، VCO2 نا متناسب با جذب اکسیژن را افزایش خواهد دارد بنابراین، تنفس سنجی مدار باز را نمی توان جهت اندازه گیری مصرف انرژی در طول فعالیتهای بی هوازی شدت بالا و با فعالیتهایی که در آنها مدت زمان دستیابی به حالت پایا ناکافی بود. بکار برد. همچنین، برخی از افرادی که با لوازم و دستگاههای تمرین راحت نبوده و با تستهای ورزشی را خیلی تنش زا تصور می کنند به چند نفس کوتاه پیش از حبس تنفس تمایل داشته که بازده CO2 را افزایش می دهد اما بر جذب O2 تأثیر ندارد. در چنین مواردی، RER شاخص صحیحی از استفاده جزء اصلی مورد عمل نمی باشد. اینها از جمله محدودیتهای اصلی گرماسنجی غیر مستقیم به شمار می آیند.
VO2 محاسبه شده از طریق فرمولهای استاندارد بر حسب واحدهای لیتر در هر دقیقه (Llmin) بیان می شود. این VO2 کامل در نظر گرفته شده، که مقیاس واندازه بکار رفته جهت بدست آوردن مصرف کل انرژی می باشد. افرادی که حجم ماهیچه ای ؟؟؟؟ دارند نسبت به کسانی که جرم (حجم ) ماهیچه ایشان کوچکتر بوده، VO2S کامل بیشتری دارند. که علت چنین اختلافی این بوده که جرم یا حجم ماهیچه بافت اصلی فعال به لحاظ متابولیکی می باشد. جذب اکسیژن را نیز می توان با در نظر گرفتن نمایه توده بدن نشان داد: میلی لیترهای O2 برای هرکیلوگرم وزن بدن در هر دقیقه (Mh/kg/min). این واحد تحت عنوان VO2 نسبی در نظر گرفته می شود. این واحد Mh/kg/min معمولاً زمانی بکار می رود که سعی در مقایسه افرادی با سایزهای مختلفی داریم.
چندین دهه قبل د.ب.دیل(D.B.Diu) سیستم تعیین مصرف انرژی بر حسب افزایشهای سرعت استراحت متابولیک 1 مطرح نمود. این پشنهاد ریشه گرفته منشأ معادل متابولیک یا MET شد. بررسی و تحقیق مذکور حاکی از این بوده که جذب اکسیژن
mh/kg/min 5/ 3یا1Kcal/kg/hr یک MET می باشد، اما این ادعا هرکز ثابت نشد. METمعمولاً در قسمت ورزشهای کلینیکی یا تحقیقات همه گیر شناسی (اپیدیهولوژی ) بکار می رود. به دلیل ماهیت غیر دقیق MET، استفاده اش جهت تعیین سرعت متابولیک ورزشکاران توصیه نمی شود.
ج) آب برچسب دار مضاعف ( آبی که تحت عنوان آب مضاعف بر چسب گذاری شده است ) روشهای گرماسنجی که تاکنون توضیح داده شده، یا محدودیتهای همراهند. برخی از روشها حرکات را محدود کرده و برای تمرین مناسب نمی باشند. روشهای دیگر برای دوره های زمانی نسبتاً کوتاه(دقایق) مفید بوده و یا ثابت می باشند، در نتیجه کاربردشان برای ورزشکاران را محدود می سازد. هیچ از روشهای نمی توانند مصرف انرژی را در طول تمرین بی هوازی (شدتهای بسیار بالا ) اندازه گیری و تعیین کنند، زیرا چنین فعالیتهای نمی توانند به حالت پایا برسند و بازده CO2 نمی توانند از VO2 بیشتر شود بنابراین RER بیشتر از 0/1 را تولید می کنند. جهت غلبه بر این مشکلات، تکنیک استفاده از آب برچسب دار مضاعف گسترش یافته است.
آب برچسب دار مضاعف ایزوتوپی است که هر دو عناصر هیدروژن واکسیژن را دارا بوده و تحت عنوان برچسب خورده است. هیدروژن و چندین یون اکسیژن حاصل از آب برچسب دار مضاعف به عنوان بخشی از مولکول آب در اوره دفع می شود در حالیکه O2 اضافی به عنوان بخش از مولکول CO2 متصاعد می گردد. از آجائیکه مقدار یک نی اکسیژن به صورت آب CO2 دفع می شود، بدیهی است که اندازه گیری ایزوتوپ اکسیژن و هیدروژن در آب بدن را می توان جهت تعیین تولید CO2 بکار برد. پس مصرف انرژی از طریق بازده روزانه CO2 و مقدار ایزوتوپ در اوره (اسپکترومتری جرم با دقت بالا) محاسبه می گردد. کل خطای این روش برای 7-5 روز مصرف انرژی حدود 6/0 می باشد- فرد آزمایش شونده به سادگی مقداری آب برچسب دار مصرف کرده و سپس طی یک دوره به فعالیتهایش می پردازد. مشکل اصلی آب برچسب دار مضاعف هزینه آن می باشد: دستگاه اندازه گیری ایزوتوپ و آب کامل بدن و دوزاژهای(مقادیر مصرف) 2H2O18 فوق العاده گران قیمت است. تفاوت در کیفیت ایزوتوپ موجود بین تولید کنندگان نیز می تواند بروز خطاهای بسیاری را موجب گردد. هر چند آب برچسب دار مضاعف جهت برآورد کل مصرف انرژی برای چندین روز خوب بوده اما جهت تعیین مصرف انرژی برای فعالیتهای خاص، تعیین حداکثر ظرفیت (توان ) یا اقتصاد (عوامل اقتصادی ) مناسب نیست. استفاده از این تکنیک برای ورزشکاران محدود گشته جز در مواردی که آگاهی از توازن انرژی مورد نیاز می باشد.
شامل 19 صفحه Wrod
دانلود تحقیق تربیت بدنی