جزوه اکسیژن تراپی و مراقبت های تنفسی

اختصاصی از فی موو جزوه اکسیژن تراپی و مراقبت های تنفسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

قابل توجه سوپروایزران محترم اموزشی،جزوات آموزشی لازم برای هر بیمارستانی درقالبی یکسان برای شما اماده شده است و در قالب ورد در اختیار شما قرار گرفته است.

گوشه ای از این جزوه اموزشی به شرح ذیل بعنوان نمونه ذکر میشود:

در قالب WORD , PDF و همراه با رفرنس و قابلیت اضافه کردن نام و اسم بیمارستان در جزوه

-------------------------------------------

روش خارج کردن لوله تراشه:

قبل از بیرون آوردن لوله تراشه باید فاکتور های زیر مورد بررسی قرار گیرد:

الف-سطح هوشیاری بیمار

ب-توانایی بیمار در خروج ترشحات ارادی

ج-کارایی تنفس ارادی بیمار

د-عدم وجود آریتمی های قلبی

روش کار:

الف-بیمار در پوزیشن نیمه نشسته قرار می گیرد

ب-لوله تراشه و مجاری تنفسی به دقت ساکشن میگردد

ج-توسط آمبوبگ متصل به اکسیژن چند تنفس عمیق داده می شود.

د-به بیمار گفته می شود که یک تنفس عمیق بکشد و در حالی که کاف لوله تراشه را خالی کرده ایم در انتهای بازدم لوله را خارج می کنیم.

ه-بعد از خارج کردن لوله از بیمار خواسته می شود که سرفه کند و کمی حرف بزند(به این ترتیب صحت عملکرد های  حیاتی بیمار سنجیده می شود.)

و-توسط ماسک اکسیژن مرطوب در اختیار بیمار قرار داده می شود

ز-وسایل انتوباسیون مجدد در دسترس باشد وABGتا مدتی انجام شود.

ج- تراکئوستومی Tracheotomy

تراکئوستومی ایجاد یک راه هوایی انتخابی برای درمان طولانی مدت بیمارانی است که نیاز به تهویه مکانیکی دارند. این لوله هوا را مستقیما از طریق مجرایی در گردن که معمولا بین دومین با چهارمین حلقه تراشه ایجاد می شود به داخل ریه می فرستد.

موارد استفاده از تراکئوستومی:

• تخلیه ترشحات حجیم از راه هوایی برای مدت طولانی
• کاهش فضای مرده تنفسی و مقاومت راه هوایی(در مقایسه با لوله تراشه) و کاهش کار تنفس
• پیشگیری از آسپیراسیون ترشحات دهان و معده به راه هوایی
• انسداد راه هوایی به صورتی که نتوان از لوله تراشه استفاده کرد
• در صورت نیاز به تهویه مکانیکی دراز مدت
• اختلالات دایمی راه هوایی نظیر سرطان حنجره

مزیت استفاده از لوله تراکئوستومی در این است که این لوله ها بهتر توسط بیمار تحمل می شوند و مقاومت کمتری ایجاد می کنند و همچنین به بیمار اجازه می دهند که از راه دهان تغذیه شود.بهداشت دهان نیز بهتر کنترل می شود .این لوله ها بسیار امن تر فیکس می شوند و خطر اکستیوبه شدن اتفاقی در آنها کمتر است. بیمار با تراکئوستومی،تهویه مکانیکی را بهتر تحمل می کند لذا بعد از گذشت 7 روز از انتوباسیون باید بیمار مورد بررسی قرار گرفته و در صورت نیاز به تداوم تهویه مکانیکی اقدام به تراکئوستومی صورت گیرد.

مراقبت های پرستاری بعد از تراکئوستومی:

شامل:

-تمیز نگاه داشتن استوما

-تمییز نگاه داشتن قسمت خارجی لوله و لوله داخلی

-تعویض پانسمان

-تعویض روزانه باند های ثابت کننده به دور گردن

پوست ناحیه اطراف تراکئوستومی باید توسط نرمال سالین از ترشحات پاک شده،توسط پانسمان خشک پوشیده شود .

هنگام ساکشن از روشهای استریل استفاده شود و کاتتر ساکشن در هر بار تعویض گردد.

عوارض شایع در تراکئوستومی:

1. انسداد لوله تراکئوستومی توسط دیوار تراشه انسداد مجرای لوله تراشه توسط ترشحات
2. خونریزی از محل انسیزیون آمفیزم زیر جلدی
3. کم باد شدن یا پارگی کاف عفونت
4. اکستیوب شدن اتفاقی

خارج کردن لوله تراکئوستومی:

دو روش برای خارج کردن لوله تراکئوستومی وجود دارد:

روش خارج کردن سریع: در این روش تراکئوستومی سریعا خارج شده و بیمار از راه هوایی طبیعی خود جهت تنفس استفاده میکند.

روش خارج کردن تدریجی: در این روش بیمار به مرور لوله تراکئوستومی با سایز کوچکتر جایگزین شده و و به این ترتیب استوما به تدریج بسته میشود.پس از خارج کردن لوله تراکئوستومی ناحیه استوما با پانسمان خشک پوشیده می شود در صورت لیک هوا از محل استوماروی استوما را با گاز وازلین می پوشانیم.پانسمان دو بار در روز تعویض شده و و محل استوما از نظر علایم ترمیم بافتی و عوارض مختلف مورد بررسی قرار میگیرد.

ملاحظات بالینی در اکسیژن تراپی

تجویز اکسیژن باید با رعایت احتیاط انجام شده و اثرات آن بر روی بدن مورد ارزیابی قرار گیرد. پیش از به کارگیری اکسیژن علائم حیاتی را کنترل کرده و در طول زمان ادامه دهید.برای کنترل سطوح اکسیژن لازم است به طور مداوم با متناوب از پالس اکسی متری استفاده شود و اکسیژن را بصورت مرطوب به کار ببرید. اکسیژن نوعی داروست و مانند هر داروی دیگری اگربه موقع و به نحو صحیح تجویز شود مفید خواهد بود . در غیر این صورت می تواند عوارضی را به دنبال داشته باشد .در مبتلایان به بیماری های ریوی، اکسیژن درمانی با هدف رساندن غلظت اکسیژن شریانی به میزان 60-80 میلیمتر جیوه است. در این محدوده ، 80-90 درصد از هموگلوبین اکسیژن اشباع می شود ( با افزایش تجویز اکسیژن نمی توان درصد اشباع هموگلوبین را چندان افزایش داد ) هنگام تجویز اکسیژن لازم است بیمار را از نظر نیاز به اکسیژن بررسی کنیم . علائم مورد نظر شامل اختلال در سطح هوشیاری ، رنگ غیر طبیعی پوست و مخاط ها ، تعریق شدید ، تغییر در فشار خون ، تاکیکاردی و تاکی پنه است .به دلیل قابلیت احتراق اکسیژن ، هنگام استفاده همیشه باید خطر آتش سوزی را مد نظر گرفت و از استعمال دخانیات در محیط اجتناب کرد .

-------------------------------------------------

از درگاه زیر میتوانید برای خرید این جزوه آموزشی به قیمت 1000 تومان اقدام نمایید تا فایل ورد و پی دی اف این محصول به ایمیل شما ارسال گردد، همچنین لینک دانلود در این صفحه برای شما باز میشود.