در مورد مسألهى محرّم و عاشورا، باید بگویم که روح نهضت ما و جهت گیرى کلى و پشتوانهى پیروزى آن، همین توجه به حضرت ابىعبداللَّه(علیهالصّلاةوالسّلام) و مسایل مربوط به عاشورا بود. شاید براى بعضیها، این مسأله قدرى ثقیل به نظر برسد؛ لیکن واقعیت همین است. هیچ فکرى - حتّى در صورتى که ایمان عمیقى هم با آن همراه باشد - نمىتوانست تودههاى عظیم میلیونىِ مردم را آنچنان حرکت بدهد که در راه انجام آنچه احساس تکلیف مىکردند، در انواع فداکارى ذرهیى تردید نداشته باشند.
سخنرانى در دیدار با اعضاى جامعهى روحانیت مبارز و مجمع روحانیون مبارز تهران، علما و ائمهى جماعت و جامعهى وعاظ تهران و اعضاى شوراى هماهنگى سازمان تبلیغات اسلامى، در آستانهى ماه محرّم 11/5/1368
________________________________________
امام(ره) با ظرافت، آن تصور غلط روشنفکرمآبانهى قبل از پیروزى انقلاب را که در برههیى از زمان رایج بود، از بین بردند. ایشان، جهتگیرى سیاسىِ مترقىِ انقلابى را با جهتگیرى عاطفى در قضیهى عاشورا پیوند و گره زدند و روضهخوانى و ذکر مصیبت را احیا کردند و فهماندند که این، یک کار زاید و تجملاتى و قدیمى و منسوخ در جامعهى ما نیست؛ بلکه لازم است و یاد امام حسین و ذکر مصیبت و بیان فضایل آن بزرگوار - چه به صورت روضهخوانى و چه به شکل مراسم عزادارى گوناگون - باید به شکل رایج و معمول و گریهآور و عاطفهبرانگیز و تکاندهندهى دلها، در بین مردم ما باشد و از آنچه که هست، قویتر هم بشود. ایشان، بارها بر این مطلب تأکید مىکردند و عملاً هم خودشان وارد مىشدند.
ما در آستانهى محرّمِ انقلاب و محرّمِ امام حسین(ع) که یکى از محصولات آن نهضت، نظام جمهورى اسلامى است، قرار داریم. محرّمِ دوران انقلاب، با محرّمهاى قبل از انقلاب و دوران عمر ما و قبل از ما، متفاوت است. این محرّمها، محرّمهایى است که در آن، معنا و روح و جهتگیرى، واضح و محسوس است. ما نتایج محرّم را در زندگى خود مىبینیم. حکومت و حاکمیت و اعلاى کلمهى اسلام و ایجاد امید به برکت اسلام در دل مستضعفان عالم، آثار محرّم است.
ما در دوران خود، محرّم را با محصول آن، یکجا داریم. با این محرّم، بایستى چگونه رفتار کنیم؟ پاسخ این است که ما معممان، همهى علماى دین، همهى مبلّغان و همهى ذاکران، باید مسألهى عاشورا و مصایب حسینبن على(علیهالسّلام) را به صورت یک مسألهى جدى و اصلى و به دور از شعار، مورد توجه قرار بدهیم. واقعاً اگر بخواهیم این مسأله را جدى بگیریم، راهش چیست؟
حادثهى کربلا باید آبرومند و پرتپش و پرقدرت باقى بماند
من نمىخواهم به آقایان علما و مبلّغان و گویندگان و ذاکران محترم و همهى جمع ما که اهل منبر و روضه و بیان مصایب و محامد سیّدالشّهداء(علیهالصّلاة والسّلام) هستیم، مطلبى را در آن زمینهها مطرح بکنم؛ ولى به طور کلى باید بگویم که این حادثه - به عنوان پشتوانهى نهضت و انقلاب - باید آبرومند و پرتپش و پرقدرت باقى بماند. اگر برخورد امروز ما با این حادثه، مثل روضهخوانى باشد که در پنجاه سال قبل برخورد مىکرد - یعنى چیزى را در جایى مىدید و مثلاً بر حسب احتمال ذهنى، آن را ترجیح مىداد و نقل مىکرد و مؤمنین را مىگریاند و هم آنها و هم خود او به ثواب مىرسیدند - ممکن است به حادثه ضرر بزنیم.
امروز این حادثه، پشتوانهى یک نهضت است. اگر امروز به ما بگویند ریشهى این نهضتى که به وجود آوردهاید، کجاست؟ ما مىگوییم: ریشهاش پیامبر و امیرالمؤمنین و امام حسین(علیهمالسّلام) است. امام حسین کیست؟ کسى است که این حادثه را به وجود آورده و در تاریخ از او نقل شده است.
تأثیرات عاشورایی