چکیده
در این مقاله روش های مختلف تعیین سن عالم مورد بررسی قرار می گیرد. تعیین سن از طریق پارامتر
هابل، واپاشی هسته ای، کوتوله های سفید، خوشه های کروی، کهکشان های بیضوی و ناهمسانگردی های موجود
در تابش زمینه ی کیهانی از جمله روش هایی است که در سطح نسبتاً ساده بررسی می شوند. هر کدام از این روش ها حد بالا و پایینی برای سن عالم قرار می دهند که با برهم نهی آنها سن عالم در حدود 13.2 میلیارد سال تخمین زده می شود. همچنین این داده ها، عالم هایی با سنهای بالاتر از 18 میلیارد سال را با 90% اطمینان از رده خارج می کنند.
1. مقدمه
تصور وجود سن برای عالم مستلزم آن است که جهان آغازی داشته باشد. در طول نیمه ی دوم قرن قبل شواهدی تقریبأ مستقل، نشان دادند که جهان از یک انفجار کیهانی، که معمولأ از آن به عنوان " مه بانگ" یاد
می شود، ایجاد شده است. اولین نشانه از انبساط عالم توسط ادوین هابل در 1929/1308 به دست آمد.
نشانه ی بعدی تقریبأ به طور اتفاقی توسط پنزیاس و ویلسون در 1965/1344 کشف شد. آنها یک تابش ریز
موج زمینه (اضافی) را پیدا کردند که به طور همسانگرد از تمام نقاط فضا به ما می رسد. اندازه گیری مقدار این
تابش درطول موج های مختلف، نشان داد که توزیع انرژی آن با توزیع انرژی تابش در دمای 3 کلوین مطابقت
می کند. درحقیقت سال ها پیش از این کشف، دانشمندانی چون گاموف، آلفر و بث چنین تابشی را در صورت
وجود مه بانگ پیش بینی کرده بودند. بنا براین وجود مه بانگ و در نتیجه وجود سن برای عالم محرز شناخته شد.
در چند دهه ی اخیر پژوهش های فراوانی برای پیدا کردن سن عالم صورت گرفته است. البته همچنان که دستگاه ها دقیق تر و پارامترهای کیهانشناسی با استفاده از داده های جدید تصحیح می شوند و دانش ما درباره ی
چگونگی انبساط عالم افزایش می یابد، سن عالم را می توان از روشهای متنوع تر و دقیق تر و مستقل از پارامترهای کیهانشناسی- که در تعیین آن ها نیز خطای قابل توجهی وجود دارد- به دست آورد. در روشهایی که
از روی یک مدل کیهانشناسی سن عالم را به دست می آوریم، مقدار پارامتر های کیهانشناسی در آن مدل و خطای آن ها نیز تأثیر بسزایی در مقدار سن به دست آمده دارد. با به دست آوردن سن عالم به صورت هرچه دقیق
تر، می توان از آن به عنوان یکی از شواهد درستی یا نادرستی مدل های کیهانشناسی استفاده کرد.
دانلود مقاله تشخیص سن عالم