هفت عامل نرخ بالای بیکاری در ایران را می توان عوامل زیر نام برد : رشد بالای جمعیت، پایین بودن رشد اقتصادی، عدم توجه به طرح‌های کار‌آفرین، عملکرد نامطلوب نظام آموزشی در تربیت نیروهای ماهر، طرح ناموفق خصوصی‌سازی، وجود قوانین دست و پا گیر برای فعالیت اقتصادی و ضعف ساختاری بازار کار .
مغایرت آمارها
آماری که هر دستگاه ارایه می‌دهد نسبت به آمار ارایه شده از سوی دستگاه‌های دیگر تفاوت داشته و به علاوه آمار ارایه شده توسط دستگاه‌های داخلی با آمار ارایه شده از سوی نهادهای بین‌المللی نیز تفاوتی فاحش با هم دارند.
برای مثال آماری که معاون رییس‌جمهوری، وزیر اقتصاد و وزیر کار ایران در مورد نرخ بیکاری در سه ماهه اول سال 1384 ارایه کردند کاملا با یکدیگر متفاوت بوده و ارقامی از 4/10 تا 8/11 را در بر داشته است. نبود خط‌مشی واحد و معیارهای استاندارد برای تعیین نرخ بیکاری در داخل را عامل اختلاف‌نظر دستگاه‌های مختلف دولت ایران در مورد وضعیت بیکاری در این کشور است.
توجه به ملاحظات سیاسی و در نظر گرفتن مصالح مملکتی را نیز عامل وجود اختلاف فاحش میان آمار ارایه شده توسط دستگاه‌های داخلی ایران با آمار ارایه شده توسط نهادهای بین‌المللی در مورد وضعیت بیکاری در ایران دانسته است. با اشاره به اینکه دستگاه‌های داخلی نرخ بیکاری در ایران را همواره به میزان 10 درصد از رقم واقعی آن ذکر می‌کنند، نرخ واقعی بیکاری در ایران طی چهار سال گذشته را بین 20 تا25 درصد تخمین‌زده است.
نرخ رشد جمعیت بیکار
در این مدت به طور سالانه 500 تا 600 هزار نیروی کار جدید وارد بازار شده بدون آنکه فرصت شغلی جدیدی در این مدت خلق شود و به این ترتیب هر سال 500 تا 600 هزار نفر به جمعیت بیکاران ایران افزوده شده است.
هفت عامل عمده در این خصوص را برشمرده است: عامل نخست رشد بالای جمعیت در ایران به ویژه طی سال‌های 1979 تا 1988 است، در سال‌های 1979 تا 1988 ایران رشد سالانه‌ای بالغ بر 9/3 درصدی را تجربه کرد که این امر باعث افزایش بیش از پیش جمعیت جوان و جویای کار در سال‌های کنونی شده است.
رشد پایین اقتصادی
پایین بودن رشد اقتصادی کشور عامل مهم دوم در بالا بودن نرخ بیکاری در ایران است. برای جذب تمامی متقاضیانی که هر سال وارد بازار کار می‌شوند، لازم است رشد اقتصادی
شامل 6 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود مقاله عوامل بیکاری در ایران